Επιστημονικά άρθρα

Η Διαμάχη μεταξύ Αϊνστάιν και Σχολής της Κοπεγχάγης: Μια Ιστορική Ανασκόπηση

Η διαμάχη μεταξύ του Άλμπερτ Αϊνστάιν και της Σχολής της Κοπεγχάγης αποτελεί ένα από τα πιο διάσημα και σημαντικά γεγονότα στην ιστορία της κβαντικής φυσικής. Στο επίκεντρο αυτής της διαμάχης βρέθηκε η ερμηνεία της κβαντομηχανικής, και συγκεκριμένα η φύση της πραγματικότητας και της παρατήρησης στην κβαντική κλίμακα.

Ιστορικό Πλαίσιο

Η κβαντική μηχανική, η θεωρία που περιγράφει τα φαινόμενα στον μικρόκοσμο των ατόμων και των υποατομικών σωματιδίων, αναπτύχθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Η Σχολή της Κοπεγχάγης, με κύριους εκπροσώπους τους Νιλς Μπορ και Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, προωθούσε μια ερμηνεία σύμφωνα με την οποία οι κβαντικές οντότητες δεν έχουν συγκεκριμένες ιδιότητες μέχρι τη στιγμή της μέτρησης. Αυτό σήμαινε ότι η πράξη της παρατήρησης επηρεάζει άμεσα την κατάσταση του συστήματος.

Η Θέση της Σχολής της Κοπεγχάγης

Η Σχολή της Κοπεγχάγης, με κύριους εκπροσώπους τους Νιλς Μπορ και Βέρνερ Χάιζενμπεργκ, παραδεχόταν ότι η κβαντική μηχανική είναι θεμελιωδώς τυχαία. Υποστήριζε ότι η τυχαιότητα είναι ενσωματωμένη στη φύση των κβαντικών φαινομένων.

Σύμφωνα με την ερμηνεία της , τα αποτελέσματα των κβαντικών μετρήσεων δεν μπορούν να προβλεφθούν με βεβαιότητα, παρά μόνο με πιθανότητες. Η ιδέα αυτή ενσωματώθηκε στη μαθηματική δομή της κβαντομηχανικής μέσω της κυματοσυνάρτησης του Σρέντινγκερ , η οποία δίνει τις πιθανότητες των διαφόρων δυνατών αποτελεσμάτων μιας μέτρησης.

Η Αντίθεση του Αϊνστάιν

Ο Αϊνστάιν υπήρξε από τους πρωτεργάτες και βασικούς θεμελιωτές της κβαντικής θεωρίας . Και μόνο το γεγονός ότι κέρδισε το Νόμπελ Φυσικής το 1921 πάνω στην Κβαντική Θεωρία και όχι στην Θεωρία της Σχετικότητας (ερμηνεία φωτοηλεκτρικού φαινομένου ) αυτό τα λέει όλα για την συμβολή του στην ανάπτυξη της κβαντομηχανικής . Όμως είχε βασικές διαφωνίες με την Σχολή της Κοπεγχάγης . Η βασικότερη όλων ήταν ότι δεν μπορούσε να δεχθεί την ιδέα της ενσωματωμένης τυχαιότητας στην κβαντική μηχανική. Γνωστή είναι η φράση του "Ο Θεός δεν παίζει ζάρια με το σύμπαν", η οποία εκφράζει αυτή την πεποίθηση του.

Εδώ πρέπει να αναφέρουμε ότι δυσκολευόταν να δεχθεί χωρίς δισταγμούς το φαινόμενο της κβαντικής διεμπλοκής (δύο σωματίδια μπορούσαν να βρίσκονται σε κατάσταση εμπλοκής και να επηρεάζονται ακαριαία, ανεξάρτητα από την απόσταση που τα χώριζε , πράγμα το οποίο αποδείχθηκε πειραματικά αργότερα) . Αυτή η στάση του ήταν αιτία να υποστηρίξουν πολλοί ότι ο Αινστάιν δεν δέχεται την Κβαντική Θεωρία .

Αυτό υποστηρίζεται ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΑ ακόμα και σήμερα σε πολλές αναφορές για τα γεγονότα που έλαβαν μέρος τότε . Θα πρέπει να είναι κανείς το λιγότερο ανόητος για να υποστηρίξει ότι κάποιος , οποιοσδήποτε , πόσο μάλλον ο Αινστάιν, θα έλεγε ότι δεν ισχύει μια θεωρία , όπως η κβαντική θεωρία , η οποία επαληθεύεται με τόσο εμφαντικό τρόπο ( όλα τα ηλεκτρονικά επιτεύγματα είναι αποτελέσματα εφαρμογής αυτής της θεωρίας) .

Ο βασικός πυρήνας της διαμάχης μεταξύ του Αϊνστάιν και της Σχολής της Κοπεγχάγης ήταν η αντιπαράθεση μεταξύ της τυχαιότητας και της αιτιοκρατίας στην κβαντική μηχανική. Και φυσικά ΔΕΧΟΤΑΝ την κβαντική μηχανική . Σε εκείνο που διαφωνούσε ήταν η ερμηνεία της όσον αφορά την ενσωματωμένη τυχαιότητα των γεγονότων .

Ο Αϊνστάιν πίστευε βαθιά στην αιτιοκρατία. Θεωρούσε ότι η φύση ακολουθεί καθορισμένους νόμους και ότι κάθε φυσικό φαινόμενο έχει μια αιτία ΑΣΧΕΤΑ αν δεν την γνωρίζουμε , τουλάχιστον μέχρι εκείνη τη στιγμή. Η ιδέα ότι τα κβαντικά φαινόμενα είναι θεμελιωδώς τυχαία ήταν αντίθετη με την άποψη του για την επιστημονική κατανόηση .

Σύγχρονη Κατάσταση

Σήμερα, η κβαντική μηχανική είναι ευρέως αποδεκτή και τα αποτελέσματα της φαίνονται σε κάθε μορφή ηλεκτρονικής τεχνολογίας . Η διαμάχη μεταξύ Αϊνστάιν και της Σχολής της Κοπεγχάγης αποτέλεσε καταλύτη για την βαθύτερη κατανόηση της φύσης του κβαντικού κόσμου και των ορίων της ανθρώπινης γνώσης.

Η διαμάχη αυτή δεν ήταν απλώς μια επιστημονική διαφωνία αλλά έθεσε θεμελιώδη ερωτήματα για τη φύση της πραγματικότητας, τα οποία συνεχίζουν να απασχολούν τους φυσικούς και φιλοσόφους μέχρι σήμερα.